#1 | #2 | IFFR#33 | #3 | #4 | #5 | #6 Munchen | #7 | #8 | #9 | #10 The Interviews | #11 | #12 Berlin | #13 Dresden | #14 | #15 | #16 Copenhagen | #17 IFFR | #18 Riga | #19 Conceptual Art | #20 The Swiss Issue | #21 Aktie! | #22 Rotterdam Art Map 1.0 | #23 Bruxelles | #24 Maasvlakte 2 | #25 Douala | #26 Rotterdam Art Map 2.0 | #27 Tbilisi | #28 Budget Cuts NL | #29 Italian Issue | #Side by Side | #30 Rotterdam Art Map 3.0 | #31 It’s Playtime | #32 Rennes Free Edition | #33 Rotterdam Art Map 4.0 | #34 Arnhem Art Map | #35 Existentialism | #36 Pascal Gielen | #37 The Swiss Issue revisited | #38 What Life Could Be | #39 The Void | #40 Over ziek zijn/On Being Ill | #41 Side by Side (2020-2021) | #42 Shelter for Daydreams | Colofon
Redactioneel
Dit is het eerste nummer van het kunstperiodiek of zine Fucking Good Art – Rotterdam. Toen ik twee jaar geleden in Chicago was voor een tentoonstelling in het voor de gelegenheid opgerichte Yamada Art Center – samen met mijn vriend Thom van der Doef die een aantal jaren daarvoor van Arnhem naar Chicago was geemigreed – heb ik Michael Bulka* ontmoet. Bulka staat in Chicago bekend als een van de beste kunstcritici, maar staat ook bekend als een die gemeen fel uit de hoek kan komen en flinke klappen kan uitdelen. Kunstenaars, curatoren en critici vrezen zijn oordeel. Toch is zijn oordeel altijd rechtvaardig. Hij neemt altijd de tijd om een kunstwerk zorgvuldig te bekijken, ook al moet hij 45 minuten blijven zitten voor een video. Samen met zijn vriend Pedro Velez en nog een paar vrienden geeft hij de FGA uit, een fanzine met kunstkrititek en persoonlijke commentaren uitgegeven op A4 formaat, dubbel gevouwen en gefotokopieerd. Naast de FGA schrijft hij voor kunsttijdschriften waaronder de New Art Examiner.
Ik wil in Rotterdam hetzelfde doen. Er is in de media weinig te lezen over wat er in Rotterdam gebeurt. Daar gaat het om bij Fucking Good Art: ter bevordering van het kennis nemen van. Er is geen kunstkritiek die ingaat op de locale situatie en de kunst boven op de huid zit. Met het uitbrengen van Fucking Good Art hoop ik daar iets aan te doen onder het motto van mister Bulka: in selfless service to our community.
De redactie van Fucking Good Art nodigt voor elk nummer bevriende kunstenaars, filmers, ontwerpers, architecten, curatoren en anderen uit om persoonlijke verslagen, reviews, commentaren, kritieken en observaties te schrijven over presentaties, tentoonstellingen, screenings e.d. in en rond Rotterdam. Fucking Good Art is niet academisch, historiserend of theoretiserend maar in direct-style vanuit het moment geschreven. Edities verschijnen onregelmatig in gedrukte vorm, en zijn altijd te lezen op het web: www.fuckinggoodart.nl
Rob Hamelijnck, oprichter en hoofdredacteur van Fucking Good Art- Rotterdam edition.
* corrigendum
January 2006, Berlin
It is 2 years later and in oktober 2005 we received an email from Pedro Velez. He was surprised to find out that we are running a magazine with the name Fucking Good Art, Rotterdam. He wants to explain more about the FGA Chicago. FGA-Chicago web zine was founded by Pedro Velez and Michael Bulka. FGA started as a curatorial project that later developed into the FGA art A4-criticism photo copied leaflet, distributed for free during openings in Chicago from 1999-2002. Pedro Vélez now lives and works in New York, NY and Puerto Rico
E-mail interview with Anselm Franke, one of the curators of 'Territories'
Witte de With: Territories 14 November 2003 - 4 January 2004. Curators: Anselm Franke with Eyal Weizman, Rafi Segal and Stefano Boeri. With: An Architectur, Ariella Azoulay, Amir Balaban, Sharon Balaban, Yael Bartana, Daniel Bauer, Stefano Boeri, Zvi Efrat, Nadav Harel, Nir Kafri, Joachim Koester, Milutin Labudovic, Armin Linke, Multiplicity, Sharon Rotbard, Rafi Segal, Eran Schaerf, Sean Snyder, and Eyal Weizman.
| Q:What is the origin of the project Territories? | A:On the one hand I was starting a research on a show on territoriality, which was based upon a general interest in the relation between colonialisation, utopia and political territory and the organization of social space. I had various channels to Israel at that time and was thinking to do a larger research on issues of space / politics there. At the same time the project 'A Civilian Occupation' by Eyal Weizman and Rafi Segal was supposed to be shown in Berlin. The presentation was banned - that was the starting point of our cooperation. |
| Q:Where will it go after Rotterdam? | A:Two more venues in Europe, one in the United States, but most important will be to show it in Israel, which is going to happen in September 2004. |
| Q:In one of the newspapers I read that 60% of the people who live in the EU think that Israel is a serious threat for world peace (and 74% of the Dutch). Now Israel is accusing Europe for being anti-Semitic. A good question would be: is this exhibition pro or contra the occupation? | A:These are two very different questions. First: The problem with that survey is, that it is not precise enough, it tends to mix up a number of issues, one of which is anti-Semitism - it doesn't ask for the details behind this statement, which are not necessarily anti-Semitic, but rather based in widespread fears that came up after 9/11, a sort of global paranoia, in which Israel acts as the point of reference for a humiliated Muslim world and thus becomes a threat for the world peace through provoking Muslim terrorism on the basis of religious fundamentalism etc. These resentments can indeed turn into anti-Semitism, as soon as a sort of symbolism overlaps the military reality of the conflict. I see the danger that Israel recently becomes more and more a symbol of the political evil, which really leaves no space for ambiguities. This is in fact very dangerous. The second question: Of course and very obviously, this exhibition acts from a very critical point of view against the occupation, although, for those who aren't sure about this, we should mention that the common basis of all our statements is the principal right of the existence of the state of Israel. But the occupation is not only illegal in terms of international law, it is a real tragedy for the Palestinian population, violating their fundamental rights and deeply affecting the democratic political culture in Israel. A democracy such as Israel cannot be built upon a de-facto Apartheid and an ethnic war. The longer the occupation lasts, the worse the whole situation will get. |
| Q:People expect to see an art show in WdW. I spoke to a number of artists who were really pissed of. I think that the art community of Rotterdam will not understand why a show like this about political and military strategies in relation to architecture (settlements) is presented in an institute for contemporary art like WdW. Why not in - for example - the NAI? | A:Not that parts of the show could not have been presented at the NAI or similar institutions. But one has to understand that this show is, besides its very content, as well a commentary on the politics of art and aesthetics, something that I see perfectly placed within the hygienic interior of the contemporary arts environment and its conventions. Additionally, the recent program of the WDW forms an environment for discourse that couldn't be a better framework for this show. An exhibition like this is a platform, where people with various interests meet for a joint project - I like the fact that its state is uncertain - its not a conventional show about architecture, not what the Rotterdam community thinks an art show has to look alike, not only a billboard for informational displays. Composing this show I was interested in pulling out as many registers of the medium 'exhibition' as possible. 'Art', in a political context, happens to be sometimes nothing else than an excuse. This does not mean that the collision of art and politics has not the ability to creating new insights and even realities. And, last but not least, I think it is just simply important to show a critical discourse from Israel nowadays. |
| Q:What is or could be the relation with the artistic practices and do you think that art can learn something from this show? | A:There are a lot of relations; the whole show is a cabinet of mirrors. To start with the various means of presentation, each installation is as well a quotation of a an existing form or genre within the arts, and thus the show is a reflex on the political meaning of these forms, e.g. the panorama, the idea of landscape as is connected to the idea of nationalism, the tradition of the military gaze etc. But as well thematically, the show speaks about modernism, the model as idealized imaginations, autonomy and the state of emergency, narration in its relation to space and quite some other issues, that all play a major role in the history of art. Form is politics, in the sense of the settled reality of a social body. |
| Q:This is a typical architecture presentation, with interviews, real models, computer graphics, and a mountain of textual references. Do you think this "format" is the best way to address the subject? Why not make a documentary for TV? | A:I wouldn't agree - it is not typical for an architectural presentation. But I'm ready to argue about possible other ways of presenting the subject. To only give one example for the way we worked: The Panorama. This happened to be the core of the show. It is first of all an exposure of the landscape, which has a meaning already. Secondly, it turns the spectator into a tourist, telling him that without reading the text he remains innocent, and what he sees it not what he sees. He might even not be aware that what he is looking at is a battlefield. The panorama, which is a close cooperation between us curators and the artist Daniel Bauer, is not spectacular by purpose; its spectacle is the pastoral landscape, the aesthetics, which became a weapon itself. There would be many more to say, but I think each medium has its very own qualities, and we were trying to play on those of the contemporary art exhibition. |
kijk voor meer informatie www.wdw.nl
de 5er
Zaterdag 22 november, Rosenveldstraat, Delfshaven.
Dijkman&Osterholt. Iedere twee weken een evenement.
Een nieuwe alternatieve kunstenaarsruimte in Rotterdam!
De 5er bestaat nu 1 jaar en is opgericht door Marjolein Dijkman en Wouter Osterholt, ze hebben hun MA bij de Piet Zwart academie gedaan. Het kunstenaarsduo Dijkman en Osterholt creeërt ruimte(s). De avond die zij georganisseerd hadden was het kunstwerk - een etentje, performance, video's en een plafondinstallatie, bier en dansen. Ik krijg het gevoel dat de kunst een excuus was voor een feestje. Aan de kater die ik de volgende dag had kon ik aflezen dat het een leuk feestje was geweest. Maar of een feestje ook kunst is kan ik nu slecht beoordelen. De geprojecteerde video's waren decoratief, en het plafond was een 'normaal' plafond zoals je het zou verwachten bij een kraakpand: met gaten en rotte stukken. Was alles dan geregiseerd en aangepakt door de kunstenaars: van de ruimte tot de muziek van de Dj's? Alles draaide om toen ik boven ging kijken bij de Dj's. Vanuit deze positie kreeg ik een totaal ander perspectief. Zeven lagen systeemplafonds maakten een indrukwekkende ruimtelijke installatie, en de Dj's leken in te spelen op de video's.
Rob Birza was er ook. Volgende keer schijnen Fischli en Weiss te komen. ^RH
Als je op de e-mail lijst wilt van de 5er stuur dan een mailtje naar:
dijkman_osterholt@hotmail.com
Pauzewandelingen #1
Boijmans Van Beuningen
Wie hier zijn werk mag ophangen, treed tot mijn Olympus toe. Als er onrust is, dien ik het museum te vermijden, wil ik het geloof in mijn goden niet verliezen. Ik laste daarom een lange vastenperiode in toen de verbouwing begon. Niet naar Boijmans!
Een keer ben ik toch gegaan, niet voor mijn goden, maar vanwege het interessante discours van directeur Dercon. Wat er daarna gebeurde, bracht me me onmiddelijk van mijn voornemen af en werd de voornaamste reden voor mijn wekelijks bezoek.
Hij nodigde een curator uit om kunstenaars van buiten Europa te vragen, hun werk aan het begrip Europa te wijden. Sommige kunstenaars leverden hun gewone werk in, dat heel goed bij het discours paste en anderen maakten een kunstwerk dat echt iets over Europa zei. Zo krijgen de goden om heel verschillende redenen een plaatsje in de Olympus. Maar dit gold niet voor de kunstenaar, die later bekend geworden is als de fraudeur, terwijl hij een goed idee had dat iets over Europa zei.
Omdat ik vaak in het museum kom, weet ik wie het is. Net zoals de man die schilderijen van Barnett Newman in het Stedelijk stuk sneed en na zijn straf weer naar het museum mocht, zo liep deze persoon vóór zijn straf nog weleens bij Boijmans naar binnen. Hij is na zijn daad bij de regelmatige bezoekers van het museum bekend geworden en ik weet dus ook het verhaal. Hij behoorde tot de groep nieteuropese kunstenaars en had de curator gezegd dat hij de Stier van Europa zou bouwen, die als een Paard van Troje andere nieteuropese kunstenaars naar binnen smokkelt, omdat zij worden gediscrimineerd. Zij exposeren zonder discours in volkenkundige musea terwijl ze uit Australië komen, een land vol Europeanen. Zij hebben daarom 's nachts een soort tentoonstelling gemaakt, onder de titel ab-origenele kunst waarover gesproken zou worden door Europeanen.
De curator heeft de fout gemaakt mee het Paard in te willen. Er is toen ruzie ontstaan, want het hoorde bij het concept dat de curator de indringers zou vragen hun kunst weg te halen, dat zij dat zouden weigeren en niemand meer geweten had wat van Boijmans was. De dingen zouden elkaar zodanig overlapt hebben dat de politie erbij had moeten komen. Dat is dus allemaal niet gebeurd omdat de curator mee heeft gedaan aan de illegale tentoonstelling.
Omdat de kunstenaar kost wat kost de politie naar binnen wilde krijgen omwille van het discours, heeft hij gestolen, danwel gefraudeerd, maar dat kwam pas twee jaar later aan het licht, toen de Rotterdamse burgermeester en wethouders een beetje strenger werden. Tot dan was er eigenlijk wel respect voor deze zonderlinge nieteuropeaan bij de vaste bezoeker, vergelijkbaar met de nieteuropeaan die met een Rood Dollarteken een nieuwe laag aan het Zwarte Vierkant toevoegde. Ik zou zo'n concept niet kopen, maar heb wel respect voor deze moedige mens. Dankzij hem was het een spannende tijd tijdens de verbouwing van mijn geliefde museum. Jammer dat de meeste mensen er pas achter kwamen toen de verbouwing zo'n beetje klaar was. ^Jan Vermeijden
Man and Black Een reactie op het debat
'I Love Art, You Love Art, We All Love Art...'
Debat, georganiseerd door Tent. met Frank Vande Veire (kunstfilosoof), Liesbeth Bik (kunstenaarsduo Bik vd Pol) en Ann DeMeester (W139). 6 november, 2003. Over 'I Love Art, You Love Art, We All Love Art, This is Love' van Frank Vande Veire
Het begin was vermakelijk. Alle drie de genodigden gaven een prachtige lezing. Ann DeMeester gaf eigenlijk geen lezing, maar improviseerde volgens de 'intiutieve school' van Jan Hoet. Daar had het wat mij betreft bij kunnen blijven. Wat er volgde was een saai en stomvervelend debat.
Het vuur wilde maar niet branden. Arno van Roosmalen, de moderator, had het gesprek stevig moeten leiden in plaats van achterover te zitten. Debatteren is redetwisten, van gedachten wisselen. Dat is een kunst die je wel moet verstaan. Beeldend kunstenaars zijn meesters van het beeld en niet van het woord. Dan waren wij schrijvers geweest. Wat er gebeurde was dat er slordige gedachten door de zaal werden gesmeten die nergens op tafel kwamen. De kunstenaars kun je dit eigenlijk niet kwalijk nemen. Op een kunstacademie leer je kunst te maken en niet redeneren en theoretiseren. Misschien dat daar eens verandering in moet komen; kunstonderwijs op universitair niveau, waarbij het woord een gelijke waarde krijgt als het beeld. Dan had deze avond kunnen flammen. Er is geen moment geweest dat ik op het puntje van mijn stoel heb gezeten. Geef mij maar curling of een cricketwedstrijd op tv.
Wat is de kwestie. Naar aanleiding van het pamflet 'I Love Art, You Love Art, We All Love Art, This is Love' van Frank Vande Veire viel de hele kunstwereld in België over hem heen. Wat dit zegt weet ik niet, maar het zegt iets. In de jaren tachtig heeft Gerrit Komrij een aanval gepleegd op de kunstkritiek. Toen viel ook iedereen over hem heen. Het ging Komrij om de taal.
Bij VandeVeire gaat het over de kunstwereld. Ik heb het pamflet nog eens gelezen om te kunnen reconstrueren waar het om te doen is.
Om kort te gaan gaat het pamflet over nihilistische kunstenaars gekleed in zwart. Nu hoor ik al azijnpissers schreeuwen: Neeeee, daar gaat het niet over. Geduld, ik ben nog niet klaar. Het pamflet gaat over het ongeloof in de kunst, de maatschappelijk relevantie én de nihilistische zwijgende kunstenaars gekleed in zwart. In het laatste deel heeft hij het over de kunstenaar gehuld in zwart, dat zijn wij dus. Ik draag overigens nooit zwart. Ben ik dan geen kunstenaar? Toch is het ergens een rake observatie. Het zwart van de priester, de kunstenaar als priester. Hmmm... wat is er overgebleven van de kunstenaar als observator, criticus, commentator, mediator, visionair, shamaan, kluizenaar of bohemien. En hoe kleedt die zich dan. Ik zie het zwart eerder als een fashion-statement, identiteit, om je te onderscheiden of te laten zien tot welke groep je behoort. Handig toch! Dan weet je in ieder geval wie je voor je hebt. Aan dit fenomeen wil ik nog eens een onderzoek gaan wijden. Succesvolle kunstenaars herken je vaak aan dure schoenen, en een dure pantalon, rok of jas van bijvoorbeeld Martin Margiela. Een uiting van goede smaak, net als zwart. Maar moet je daarvoor kunstenaar zijn? Voor degene die het nog niet wist: onze fashiongoeroe Liedewij Edelkoort heeft gezegd dat zwart 'uit' is.
Ik vind het een drammerig pamflet. Daar houd ik niet zo van. En nu ik al lezend het einde van de tekst nader, ben ik het over een ding met FvdV eens: Kunstenaars moeten mondiger worden. Het pamflet wordt voor mij hier pas interessant als FvdV schrijft over het zwijgen van de kunstenaars [Het zielige zwijgen der kunstenaars en Monddood zwart]. Nu moet ik gaan opletten. Alle voorgaande hoofstukken gaan over kunstpolitiek en barsten van de aannames die ik niet kan en wil verifieren. Voor mij is dit een totaal oninteressant onderwerp. De kunst blijft voor mij het centrum van alles. Zonder kunst geen; kunstenaars, instituten, musea, kunstpausen, curatoren, galeries, kunstkritiek, handel etc. Ik wil het maar gezegd hebben. Vanuit dit perspectief wordt alles ineens simpel. Wij zijn het samen die de kunst tot kunst maken, er is geen hierarchie. Dat is nu juist zo mooi aan de kunst. Het kunstenaarsschap, daar weet ik alles van. En ik geloof dat daar vaak te lichtzinnig over wordt gedacht. Kunstenaars worden vaak gezien als exentriekelingen die buiten de maatschappij staan en geen realiteitszin hebben. Dit is een mythe. Geloof me. Het kunstenaarsschap is mooi, maar het kan ook heel gevaarlijk zijn. [lees HTV 35-37-39, dialogen over de psychologie van het kunstenaarsschap door Rob Hamelijnck en Nienke Terpsma] Als je 'het' (?) niet maakt dan lijken al die jaren van devotie weggegooid. Wat dan te doen? Wanneer en hoe beslis je wat het juiste moment is om te stoppen of door te gaan. Je werk is altijd hoop en belofte, want anders is waar je mee bezig bent zinloos. Wij hebben geen andere keuze dan er in te geloven. Het zijn dus de 'anderen' die het geloof hebben verloren en spreken over een crisis in de kunst.
Hoe zit het dan met de maatschappelijke relevantie van de kunst, vraagt FVdV zich af. Ergens voel ik wat hij hiermee bedoelt, alleen denk ik dat FVdV iets anders bedoelt dan ik. Voor mij is het kunstenaarsschap mijn leven. Ik kan het ook omdraaien: ik heb een leven en maak kunst. Hoe overleef ik dan. Ik overleef omdát ik kunstenaar ben. Alles hangt hiermee samen. Ik ben een gemengd bedrijf: ik heb regelmatig tentoonstellingen, doe projecten, organiseer af en toe lezingen en tentoonstellingen, en heb kortgeleden het kunstperiodiek FGA-fucking good art opgericht. Maar ik geef ook les op een kunstacademie en incidenteel verkoop ik een werk, verder heb ik een baantje bij een kunstinstituut in Rotterdam. Dat is mijn 'bread and butter', zoals de Britten dat zo mooi zeggen, dat is pas maatschappelijke relevantie. Gelukkig hebben we ook een goed subsidie aparaat. Dat is ook 'bread and butter', en stelt mij en velen met mij in staat om te overleven en kunst te maken, projecten en opdrachten te doen en van alles te organiseren en te initieren. En iedereen weet ook dat musea en instituten als WdW en Tent. alleen maar kunnen bestaan dankzij subsidie. Deze hele kunstbusiness is voor alle deelnemers maatschappelijk relevant en een economie; 'bread and butter', en een way-of-life.
Wat voor mij overblijft van I Love Art... is de vraag wat de positie is van kunstenaars en wat ze bijdragen aan het discours. 'Het zielige zwijgen der kunstenaars' en 'Monddood zwart' raakt mij. Waarom? Omdat het de kunstenaar schoffeert! De toon bevalt mij niet. Ik herken niets van het beeld dat FVdV schets. In wat voor wereld leeft die man, en wie zijn die kunstenaars waar hij het over heeft. Gelukkig ken ik ze niet. Ik vermoed dat hij ons iets anders wil zeggen. Volgens mij wil hij ons duidelijk maken dat we ons minder afhankelijk moeten opstellen van de zogenaamde experts. Als hij dit bedoelt, dan ben ik het met hem eens: zeg wat je te zeggen hebt, ook al kost het je carriere (FVdV). Maak je eigen theoretisch kader en context, en laat dit niet teveel aan anderen over. De initiatieven van kunstenaars zijn hiervan een goed voorbeeld. Kunstenaarsinitiatieven onstonden in de jaren tachtig als reactie en kritiek op de white cube. Een kunstenaarsinitiatief was per definitie kritisch en een politiek statement. Als kunstenaar weet je als geen ander waar het met de kunst heen moet en waar je werk over gaat. De kunstenaars zijn de 'experts' en de 'anderen' mogen naar believen interpreteren, contextualiseren en kritiseren. Alleen is de balans hiertussen zoek geraakt. En dit is misschien waar het mis is gegaan. Een manier om de balans te herstellen is om altijd vanuit het perspectief van de kunst te kijken en niet vanuit de positie die iemand heeft in de kunstwereld. Eerder in deze tekst schreef ik dat er in de kunst geen hierarchie is, maar ook dat de kunst het middelpunt is. Er is dus wel degelijk een hierarchie alleen zie ik die niet
verticaal als een pyramide, maar horizontaal, als cirkels die uitdijen. In het midden zit de kunst en op alle cirkels eromheen bevinden zich; de kunstenaars, de curatoren, de kunstpausen, de opdrachtgevers, de subsidiegevers, de critici, de cultuurfilosofen, de handel...
Ik begrijp nu pas hoe onbeholpen de reacties waren uit de zaal en ik begrijp ook de meewarige blik van FvdV. We hadden het niet begrepen en waren geen partij voor hem, en hij kon zijn teleurstelling nauwlijks verbergen. ^RH
Het pamflet van Frank Vande Veire en de reacties zijn te lezen in: Kunstbeeld #10, 2003, De Witte Raaf juli/augustus
www.cbk.rotterdam.nl/TENT
www.ibknet.be. Doen!
DE PLAYER: DUITSERS
Nachtclubavond #4 i.s.m. de in Berlijn wonende Nederlandse kunstenaars Hester Oerlemans en Joep van Liefland. 18 oktober 2003. Mit: Am Strand Trouville - Klaus Winicher, Berlin - Lutz Braun, Axel Gerber, Thomas Schroeren, Broccoli Hardcore - Joep van Liefland, Horny Boys in der Reichsbahn - Erwin Keihsl, Less Fat Low Pixels More Food - Jeroen Jacobs, Sad Fire -Undine Goldberg, Schöne Schwarze Belgerin - Suze Weber, The Sheman from the Waffen-SS - Liu Anping, Stefan Branca, Joep van Liefland, Manfred Peckl, Thomas Zipp, Tuned - Oliver Pietsch, Hester Oerlemans e.a.
Alweer de vierde nachtclub avond in DE PLAYER op Brede Hilledijk 92-Bg. Waar was ik tijdens die andere drie avonden? Het antwoord is vrij simpel, ik zat thuis, want ik wist er niets van. Uitnodigingen gaan via e-mail en als je niet op die lijst staat dan heb je pech. Nu sta ik op die lijst door een vriendin, Hester Oerlemans, die de avond heeft georganiseerd samen met Joep van Liefland. Ik ken Hester al twintig jaar. Samen met Niek de Jong en Roelof Mulder had ik in '83 Het Paleis voor schone kunsten opgericht in Arnhem in navolging van W139, een van de eerste kunstenaarsinitiatieven in Nederland. Hester en nog zeer veel anderen hadden zich aangesloten. Het Paleis bestond slechts anderhalf jaar. Wij organiseerden iedere week nieuwe tentoonstellingen en performances, met ieder weekend een opening met bandjes en veel bier, heel veel bier. Na die anderhalf jaar waren we klaar, moe, uitgeput, en tevreden. Een paar jaar later begon Hester samen met Niek de Jong, een broer van Ad de Jong die W139 had opgericht, De Oceaan, ook in Arnhem. Zes jaar hebben ze tentoonstellingen georganiseerd. Hester verhuisde een paar jaar geleden naar Berlijn. Zij kreeg een residency in het Bethanienhuis en is in Berlijn gebleven. DE PLAYER belooft ons een Berlijnse avond met een deportatie. Om 20:30 u. verzamelen bij DE PLAYER. Kaartje is 6 euro. De Margarita's hebben we gemist omdat wij te laat zijn. Een aantal busjes staan al voor de deur klaar. Deze pendelen de hele avond tussen DE PLAYER en de feestlocatie. We rijden via de Ring naar een gekraakte loods op een industrieterrein in Schiedam. Wat volgt is een avond met projecties van typische kunstvideo's , een pathetische performance en Berlijnse Krautrock met de versterkers op 10. Terug naar de jaren tachtig, terug naar het Paleis! De ambiance was geweldig en het bier heerlijk koel. De gestoomde Duitse koolrolletjes gevuld met gehakt waren super. Mmmmm... Das schmeckt! DE PLAYER lijkt eigenlijk op een ouderwets kraakcafe, maar dan voor kunstenaars. Dit is precies wat Rotterdam nodig had: een nieuwe energieke plek, met twee leuke mensen die het runnen.
^RHWil je op hun mailing lijst, stuur dan een e-mail naar:
peter@wormweb.nl
anemiek@wormweb.nl.
DE PLAYER ligt aan het begin van Katendrecht, schuin tegenover metrostation Rijnhaven.
MK
25nov - 21dec 2003. Drie fotografen van de post st-Joost. Achterin een hele mooie serie kleine foto's van Angelika Barz. Terloopse maar ook heel precieze foto's, gemaakt in grensplaatsen in Duitsland. Op één staat een mens, op sommige alleen dingen, en op anderen huizen, stukjes huis of landschap. Per stuk en samen zijn ze heel overtuigend, en ontsnappen fijn aan programmatische saaiheid. Je weet niet precies waarom alles zo is als het is, zowel in de foto's als in de afgebeelde wereld. Verder is de presentatie een verademing; de foto's zijn geprint op ongeveer A3, en die prints zijn heel mat, en heel erg verzadigd van kleur, betoverend mooi, en gewoon op de muur geplakt.
^NT
'Niet gecompliceerder, maar ook niet eenvoudiger'
Naast de Silo in de Maashaven in het voormalige directiegebouwtje, in 1963 gebouwd door Herman Haan, wonen tijdelijk een architect en een vormgever, via het OBR. Het is een prachtige, wat sombere klomp beton, die op dikke poten boven het water is gebouwd. Een logia met horizontale ramen over de volle lengte geeft het een aanzien ergens tussen een bunker en een vijftiger-jaren villa in de bergen. Omdat het zo dicht tegen die enorme silo staat lijkt het klein, en bijna weer aandoenlijk. Het is zo'n gebouwtje waar je altijd naar moet kijken, dat verhalen of verbeelding oproept, dat je wilt kraken, van waaruit je naar buiten wilt kijken. De twee bewoners hebben een tentoonstelling over Herman Haan samengesteld. Binnen hebben ze foto's opgehangen die vanuit datzelfde standpunt de oorspronkelijke staat tonen. Want natuurlijk: alle open ruimtes, doorkijkjes, glazen wanden, alles is volgeplemt met handige systeemwandjes en verlaagde plafonds-met-airco-erin. Oorspronkelijk zag je binnen door de hele dubbel-cinemascoop-lengte panorama-ramen de haven liggen. De tentoonstelling is verder vrij degelijk: een deel over de villa van Haan in kralingen, de veranderingen door de nieuwe bewoner, en over het tweede beroep van Herman Haan: de archeologie. Er is enorm veel belangstelling geweest voor deze kleine tentoonstelling, die eigenlijk maar één weekend zou duren, en die eigenlijk heel klein, prive, gemaakt is door een paar mensen, voor de leuk. Het huisje stond op de nominatie gesloopt te worden, tot Ted Langenbach de hele silo huurde om de nieuwe Now en How in te vestigen. De komende 5 jaar zal zijn evenementen-kantoor in het gebouwtje gevestigd zijn.
zie verder: www.archined.nl en: Herman Haan - uitgeverij 0I0 publishers, 1995
ROOM
Op een donderdagmiddag onderweg naar de albert heijn (ik doe nu maar om beurten de grote supermarkten, en dan nog alleen voor de dingen die de kleine zelfstandigen niet verkopen), zie ik voor ROOM een grote container staan: stoelen, platen hout en een windmolentje; helemaal vol! Karin en Ewoud waren bezig, en Room al helemaal leeg. Wat wil: ze houden op met Room als vaste plek met regelmatige tentoonstellingen en bijeenkomsten, de huur is opgezegd. Ze hebben het te druk om ROOM vol te houden zoals het was, en zullen vanaf nu op lokatie dingen organiseren als ze daar reden en tijd, zin en aanleiding voor hebben. Er zijn kunstenaarsinitiatieven die jarenlang met steeds nieuwe bemanning doorsudderen, en er zijn er die als de eerste van noodzaak bevlogen tijd voorbij is gewoon stoppen. Dat vind ik mooi. Mensen die zelf iets opzetten; dat heeft een andere dynamiek. Jammer van de oude ROOM, en ik ben benieuwd naar de nieuwe.
^NTkijk voor meer informatie op:
www.room.luna.nl
Vivid
Vivid toont Cubische vormgeving van Jan Slothouber & William Graatsma. Deze presentatie brengt je in contact met het gedachtengoed uit de jaren zestig en zeventig, toen kunstenaars idealisten waren. Slothouber & Graatsma hebben net als Rietveld afstand gedaan van het 'auteursschap', een concept waar de hedendaagse kunstenaars nog iets van kunnen leren. Dit moet je gaan zien, nog tot 4 januari 2004. ^RH
kijk voor meer informatie op: www.vividvormgeving.nl
This work by Fucking Good Art and collaborating artists and writers
is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Based on a work at www.fuckinggoodart.nl.
Michael Bulka, visiting Yamada Art Center in Chicago, December 2001
FGA#1 - heeft bijdragen van:
Sico Carlier, Anselm Franke, Rob Hamelijnck, Nienke Terpsma, Jan Vermeijden
Met dank aan: Werkplaats Typografie, Arnhem (print), Nina (papier).
Tremendously Interesting
Early September
To Utrecht with my friend the fashion illustrator Philodor London to see a Ryoji Ikeda piece in a group show in a derelict building. I don't often like art based on electronics and programming. Ryoji is exceptional. I admire his dots and lines, concerts where you have to plug your ears.
To Istanbul for a few weeks to help my old friend Tony Feher install his piece for the Biennial in the Hagia Sofia. Dinner with Tony and Dan Cameron, the curator of the Biennial, some lovely people from Greece and New Orleans and some not-so-nice networking artists from Berlin and French artists living in New York take up the other end of the table. Like Tony and I, Do Ho Su is staying at the Pera Palace Hotel. He and his assistant, a sweet Korean boy, join Tony and I for breakfast. I had never seen Do Ho Su's work before, but his piece was one of my favourite things in the Biennial.
I meet Marlene McCarty and like her a lot, she co-founded Gran Fury in the 1980s, highly visible and influential at the time, she now does beautiful, larger-than-life-size drawings with a dysfunctional atmosphere. We have fun at a dinner sponsored by a Japanese cigarette company. Next day I meet her girlfriend who produces Tod Haynes' films. Meet David Altmejd, a young, ambitious Canadian who plagiarises Paul Thek's entire vocabulary, he is very much a 26-year-old in the sense that he seems uninterested in anything but his own work and ideas. Everybody was effervescing about his work but I couldn't quite see the genius.
My friend Runa Islam from London arrives in Istanbul. Surprisingly her entourage at cocktail parties is very Dutch; her year in Amsterdam earned her serious fans in the Stedelijk/Bureau/Museum circle. She's always sparklingly charming in an ambitious but nice way. The work of the Basque artist Txomin Badiola intrigues me. I'm unhappy that I fail to meet him, which is stupid because we are staying in the same hotel for a few days. Zoe Leonard and her sweet dealer from Milan join Tony and me for the opening weekend and Tony's New York and San Francisco dealers arrive. Introduced in the street to the New York art dealer Brent Sikkema.
Next night, a boat trip on the Bosphorus to get to a party. I am introduced to the artist Shirin Neshat. Like me she isn't showing at the Biennial but is there because her friend and collaborator Shahram Karimi is showing a beautiful piece. It's great to talk to Shirin. We are both in a group show in Fort Asperen curated by Lidewij Edelkoort. She didn't make it to Holland so it is funny to meet in this unexpected way on a boat. I speak to Surasi Kusolwong in the lobby of a hotel and compliment him on the Thai boxing match he organised the previous day with Turkish guys. Dan Cameron was the umpire. Surasi is sweet. He proposes to include a pile of my magazine Currency as part of his show at the Moderna Museet in Stockholm.
We go to an amazing concert of Mevlevi Sufi music by the ancient Kâni Karaca. His voice sounds completely nonhuman and otherworldly -- very beautiful. There is an ambulance standing by outside in case the old master has a heart attack ... the cocktail party Biennial crowd can't be bothered to make it to this cultural event
Late September
Fly back to Amsterdam, Rotterdam for a day, TGV to Paris, a friend throws a party in a club on the Champs Elysées, with a video projection by Gotscho. The beautiful Christophe Chemin passes out and a Janine Gordon photograph meant as a gift is mysteriously destroyed during the evening. My friend Ari Versluis the photographer has come over from Rotterdam with some adventurous black boys from Rotterdam's gay nightlife in his wake. Baba is there. Bourette is missed. We all dance. I eventually revive Christophe Chemin. See Agnès B's take on the new New York Scene in her gallery of the day.
Into October
Rotterdam, Cokkie Snoei reopens her space, my ANP friends from New York have supplied her with strange portraits of Robert Mapplethorpe and Patti Smith in the early 1970s by Judy Lin. A very animated opening, all the faces that always pop up there pop up, as if Cokkie hadn't had a sabbatical year. Bump into Frank the florist who's thrilled at having done the flower arrangements for Viktor & Rolf's opening at the Louvre. We decide to walk over to the MK boys, hospitable as always. After their opening there is lovely food in their apartment, Emmo shows me his collection of vases and explains to me how he collects. My friend Gerard comes over from London, we see the NEO show and permanent collection at the Centraal Museum in Utrecht, lunch at the Pollmanshuis. Next day we visit Piet de Jonge at the Kröller-Müller Museum, we rush through the museum and park, it's really a pity there is so little time. Need to pick up my work that was on display at the Museum voor Moderne Kunst Arnhem same afternoon and we need to say hello to Marcelle Hanselaar, Gerard's friend from London whose show is opening at an Arnhem gallery.
Later in October
Need to go to London to get shoes for a styling job and to see Eating Grass - a beautiful atmospheric film (shown on film, not video!) premiering at inIVA where Gerard and I meet Gilane Tawadros in the lift. Dinner at Hoxton square, see the sculpture by Damien Hirst in the middle of it, was never a big fan (always liked his restaurants in New York and London best) do like this, it's night so we can't see the actual White Cube show. Try to get pudding at Les Trois Garçons but fail, rice pudding from The Best Kebab Shop in London on Stoke Newington High Street instead. Past the inflated Paul McCarthy sculpture to see the stunning Olafur Eliasson installation that opened that week. More Tate Modern, a rather large photo installation by Zoe Leonard, nice to see this since we just became better acquainted in Istanbul. Bill Viola.
Next day at the Freeze Art Fair. I'm glad it is happening, but it doesn't make me happy but fairs hardly ever do of course. Not surprised any more that none of the Dutch galleries even bother to have a stand there. It's not opening night, still we meet the New York dealer Chris D'Amelio, Cokkie Snoei who is with a collector. Talk to Sadie Coles. We see yet another Zoe Leonard picture! A bearded lady? in bathtub. Lovely Collier Schorr pictures of German soldiers at 303, Madeleine Berkhemer at Art Concept. The book she did with Wink van Kempen and Cokkie is proudly presented to us by the French people. Gerard introduces me to his friend the German/Pakistani artist Matin Akhtar. Modern British bangers and mash for lunch. Back to Rotterdam. Juan Haag - the most beautiful boy from Columbia has his opening at Mirta Demare's gallery, drawings in blood and sperm and a line on the wall. Juan gets beautifully drunk and becomes more and more excitingly intimate as the opening progresses.
Late October
Antwerp. I have to return some drawings that were on show in Arnhem to Marc Nagtzaam and pick up a dress by Tim van Steenbergen. In the evening I go to see a very concentrated installation of beautiful new paintings by Daan van Golden at Micheline Swajcer. Always so happy to speak to Daan, his partner Marian and her sister Maria. Marc Nagtzaam takes me across town on the back of his bike to a group show where one of the participants has won a prize, drinks and canapés galore. We meet three of the best graphic designers around in the Low Countries right now, the best dressed one of course being the adorable German boy Ingo Offermans who has just moved to Antwerp, the other two - Roger Willems and Hans Gremmen - designed the catalogue for the show.
Rotterdam, a Sunday morning, Nienke, Rob and I visit the small show on the architect Herman Haan in a small building he did in the 1960s in the Rijnhaven.
Early November
Brussels. Leave a nightclub at 10.30 in the morning with Ari Versluis and a club host cum art director. After breakfast we go to see Ari's work at a gallery.
Back in Rotterdam, hear the news of the synagogue bombings in Istanbul on the BBC in the morning. Realise it's the last weekend of the Biennial there, call the Pera Palace and am actually right in my guess that Tony is there. His idea was to spend a few days there with Dan and the people from the organising foundation. The electricity is down (the Pera Palace has a generator) the synagogue is just down the road from the hotel on the way to our favourite spot for breakfast the Kaffehouse.
I speak to another friend who is staying on the other side of Beyoglu near the other bombing site. She is there checking samples from a clothes manufacturer.
Mid-November
Berlin. A short film I made last year is being screened at a festival at Podewil. Very depressed feeling around the city. Momus is there with his usual attire of Japanese girls. The next day I find the city all too unwelcoming, decide not to stay around for the OMA-opening at Neue Nationalgalerie. See beautiful exhibition of early Buddhist sculpture from Indian collections entitled 'The Sublime and the Ascetic' in Dahlem. ICE train back west.
Rotterdam. Install a work in Mirta Demare's space. Happy to have included my friend Erik Hanson from New York. Mirta is always surprising and inspiring. Unfortunately I cannot stay for the opening. First things first, so off to Paris to meet Gerard. Our friend Nadège has curated a show of Del LaGrace Volcano's photographs at Forum des Images. The transgender puzzle keeps us interestingly unsettled and occupied for a few days. Swedish girls, French girls (les idiotes) a boy from Seattle who gave birth to a child at another stage of his life. Finally we decide Del is neither he nor she but 'them'. Hilarious dinner, it's Viva's birthday.
See the marvellous Cocteau show at the Pompidou and the Viktor & Rolf show at the Louvre. Late lunch at McDonalds where some hideous Parisian bitch is terrorising her Yorkshire Terrier! In the evening go to the Maison Européenne de la Photographie to see the nominees for the Prix Gilles-Dusein, a photography prize bearing the name of the proprietor of the Parisian gallery Urbi et Orbi who died far too young. Bump into Gilles' lover Gotscho at the opening and also Liberation's art critic, who compliments me on my magazine Currency. Food is served by tall African ladies, champagne served by traditional French waiters, all paid for by the sponsor - a Dutch bank.
Afterwards to Pigalle for dinner. It's Bourette's choice of restaurant and he awaits us with a bottle of champagne. Thierry, Gotscho, Gerard, Nadège, Bourette and the adorable novelist Chistophe Chemin are there. Next day Gerard and I go for tea at Gotscho's. He shows us some pictures that didn't make it into his show on the Côte d'Azur this summer. He's sweet and determined.
Late November
Travel to Holland with Gerard. We go to the private view of the Harriette and Herman van Eelen collection of Conceptual and Minimal art works from the 1960s and 1970s. It is shown in the rather sad context of Sotheby's Amsterdam. It's not for sale yet, but one can see it coming. A beautiful Carl Andre on the floor right next to the lift and a very early Gilbert and George in which Gerard is very interested: two small drawings, one of Gilbert by George and one of George by Gilbert, accompanied by a recording of them talking about making tea. We go for dinner afterwards with Siebe Tettero of the Centraal Museum in Utrecht and Peter van Beveren.
The last day of November Gerard and I go for dinner in Rotterdam with Inneke Visser and Dora Dolz, Don and Philip, artists from New York and a very charming drunken lush suddenly showed up with a six foot six gorgeous stunning dark-haired man with thick eyebrows, all gathered to celebrate Phil and Don's move from New York to Barcelonetta. ^Sico Carlier, Rotterdam, 1 December 2003
Fucking Good Art: Rotterdam * Berlin * Zurich
Published on paper and online.
Artists and editors: Robert Hamelijnck and Nienke Terpsma, always working with a changing collective of makers and thinkers.
Contact @ FGA | Subscribe to FGA Mailinglist
Fucking Good Art is a travelling magazine and editorial project for research in-and-through art by Dutch artists and non-academic free-style researchers Robert Hamelijnck and Nienke Terpsma.
We are interested in oral tradition, anthropology of art, documentary and journalistic forms of inquiry, anarchism and self-organization, collective strategies, and networks.
Our first issue FGA#1 was published in December 2003 on pink A3 paper. English translation and copy editing by Gerard Forde. Webdesign by catalogtree. Co-publishers are Edition Fink, post editions, and NERO. Distribution and sales always through Motto Berlin and FGA, and available in bookshops around the world.
Fucking Good Art is supported by Mondriaan Fund Amsterdam.
^
vlnr Arno van Roosmalen, Tim, Liesbeth Bik / hand out 1st issue December 2003